WNUK, BRAT,
SYN AGNOSTYKA

Bliskość, relacje, rozmowy, przytulanie. Te słowa padały w jego wywiadach i kazaniach setki razy. O księdzu Kaczkowskim mówiono, że był „coachem dobrej śmierci”, ale był też z pewnością „coachem relacji międzyludzkich”. W tych relacjach właśnie, w trudnych, czasami beznadziejnych sytuacjach rodzinnych pomógł dziesiątkom, może setkom ludzi. Swoim „synkom” i nie tylko. Ale rodzina była ważna także w jego własnym życiu. Wszystkie cechy księdza Kaczkowskiego: siła woli, charakter, pewność siebie, czułość, wzięły się z czasów dzieciństwa. Z lat spędzonych z rodziną właśnie.

A przez ostatnie lata życia otrzymał bezgraniczne poświęcenie: fizyczną pielęgnację, stałą niemal obecność, setki godzin spędzonych wspólnie w samochodzie, na wyjazdach, podczas „żebraczych” kazań.

Mama: autorytet „kwestiach związanych z miłością”. „Jest mi bardzo bliska – mówił we wspomnianej już książce ksiądz Kaczkowski. – To ona nauczyła mnie, czym jest miłość, ale równocześnie wpoiła mi, że muszę dużo wymagać od samego siebie”. Miłość i wymagania – zapewne to połącznie „zbudowało” w sensie emocjonalnym twórcę puckiego hospicjum. Helena Kaczkowska nigdy nie myślała o swoim najmłodszym dziecku jako niepełnosprawnym, mimo że Jan od najmłodszych lat odstawał fizycznie od rówieśników. Stawiała mu wymagania na równi z pozostałymi dziećmi. Ksiądz Kaczkowski powtarzał wielokrotnie w wywiadach, że właśnie to dało mu w dorosłym już życiu siłę i umiejętność radzenia sobie w sytuacjach trudnych, kryzysowych. Kto wie: być może nie przeszedłby przez trudny czas swojej choroby tak dzielnie, gdyby nie siła, jaką zbudowała w nim mama.

a paręset metrów dalej średniowiecznych fresków u dominikanów (…) Chłonąłem to zmysłami, przeżywałem jako coś ponadnaturalnego – prawdziwe misterium. Dopiero odkrywałem rzeczywistość liturgii. Babcia cierpliwie tłumaczyła mi kolejne jej elementy. Nawet to, dlaczego śpiewa się >sutanna na wysokości<, bo taki tekst słyszałem”. Babcia dała ks. Kaczkowskiemu nie tylko swój czas, opiekę w czasie, gdy jako dziecko przebywał – w związku z kolejnymi sesjami leczenia wzroku – na południu. Dała mu też religijną wrażliwość w warunkach wolności. To zapewne również dzięki temu po kilku latach dystansu do Kościoła i wiary, będąc już w liceum podjął najważniejszą swoją decyzję w życiu.

Wreszcie rodzeństwo, a więc mieszkający do dziś w Trójmieście Magda Sekuła i Filip Kaczkowski – byli dla Jana punktem odniesienia. W dzieciństwie ich relacja – zwłaszcza na linii Magda-Jan – była relacją opiekuńczą. Nieco później, w latach młodzieńczych, kiedy o dwa lata starsza Magda, a tym bardziej o sześć lat starszy Filip układali już swoje dorosłe życie prywatne i zawodowe – stanowili dla niego wzorzec powodzenia i sukcesu. A także rodzaj pozytywnego dopingu, dzięki któremu uwierzył pewnie, że i on może osiągać sukcesy.

Wszystko, co osiągnął ksiądz Jan Kaczkowski – w życiu duszpasterskim, w relacjach z ludźmi, w opiece paliatywnej – zawdzięczał swojej pracy i talentom. Ale bez rodziny, która dała mu siłę i bliskość, te sukcesy nie byłyby możliwe.